Είναι σαν επιδημία. Έχει γεμίσει ο τόπος με βιβλία, εργαστήρια, άρθρα, δοκίμια με πανομοιότυπες συγγραφικές συμβουλές.
Πρώτο και καλύτερο το περίφημο "show don't tell."
Κοιτάξτε, μπορώ να καταλάβω πώς ξεκίνησε ετούτο όταν οι καθηγητές στα μαθήματα creative writing για πρωτάρηδες διάβαζαν διαρκώς προτάσεις όπως αυτή: "Ο Χιούι ήταν χάλια επειδή χώρισε με τη φιλενάδα του." Υπάρχει αναγνώστης που θα ενθουσιαστεί με αυτή την πρόταση και θα πει "πω πω, πρέπει να δω τι θα γίνει παρακάτω;" Όχι και πάλι όχι. Τι να κάνει λοιπόν ο δάσκαλος; Λέει, "βρε παιδί, βάλε το Χιούι να σπάσει κάτι, να πέσει κάτω, να κρατήσει το πρόσωπό του στα χέρια του, ΔΕΙΞΕ μου ότι είναι χάλια για να ενδιαφερθώ γι' αυτόν."
Ως εδώ καλά. Πάρτε όμως αυτή τη συμβουλή μερικά χρόνια μετά και προσπαθήστε να γράψετε ένα βιβλίο ακολουθώντας την κατά γράμμα και θα καταλήξετε με ένα κείμενο που δεν μπορεί να συγκινήσει κανέναν γιατί όλα τα συναισθήματα περιγράφονται εξωτερικά χωρίς το πυκνό, πλούσιο υπόστρωμα εσωτερικών πληροφοριών πάνω στο οποίο χτίζονται πολύπλοκοι χαρακτήρες. Για να καταλάβω τον Χιούι, θα πρέπει ο συγγραφέας του να μου ΠΕΙ μερικά πράγματα γι' αυτόν.
Ισορροπία, θα μου πείτε. Ναι, μάλλον έτσι είναι. Η δική μου συμβουλή θα ήταν "Show AND tell." Υπάρχει θέση και για τα δύο.